In januari 2022 was het duidelijk voor mij!
Tijd om nog eens naar Assisi te gaan, de geboorteplaats van Franciscus van Assisi, waar ik al sinds kind een speciale band mee heb.
De heilige van de armoede en de dieren.
Wat een prachtig levensverhaal.
Ik ga graag in gesprek met hem, filosoferen in mijn eigen gedachten.
Wat met eigenwaarde? En onze nood om ook echt fysieke waarde aan onszelf te kunnen toe-eigenen? Want oh man is dat al een struggle geweest in mijn leven?
Wat met durven iets opbouwen? En zorg dragen voor?
Wat met dieren, veganisme en hoe onze wereld daar jammer genoeg nog steeds over denkt?
At franciscus vlees?
Oh het waren zulke andere tijden
En toch blijven de thema's zo accuraat.
Want hoewel er zoveel arbeid door robots wordt uitgevoerd, er steeds meer onderzoek word gedaan naar geneesmiddelen en voedingswaarde; toch sterven nog kinderen aan honger. Zitten dieren opgesloten voor testen. Vrouwen en kinderen worden verhandeld. Misbruik komt nog steeds heel veel voor. Rijken worden rijker. Armen worden armer. Zoveel mensen kennen en voelen geen geluk.
Terug naar januari 2022
De boodschap komt: Inge tijd om nog eens naar Assisi te gaan (ik ben er als tiener na lang aandringen eens met mijn vader geweest, kort).
Ik deel de boodschap met het gezin en wat een reacties! Totaal geen enthousiasme, zin, drive, goesting, ... hoe je het ook wil noemen, het was niet aanwezig.
De koppige steenbok in mezelf, die nooit iets leuks wil missen of een kans wil ontlopen ging dus deze reis alleen doen. Prachtig. Want reizen alleen is goed voor de ontwikkeling. Niemand die me in de weg loopt en ik kan uren mediteren, zangen in kerken bijwonen, zitten in de tombe van franciscus. VRIJHEID!
PS blijkbaar was een groot deel van het ontbreken van het enthousiasme door de toen nog actieve GREENPASS in Italië. Waar we dus niet eens zouden kunnen een bus nemen, laat staan het vliegtuig om er effectief te kunnen komen ;) Gek hoe dat slechts een jaar geleden is en toch ook alweer onderdeel van de geschiedenis blijkt te zijn waar ik met een afschuw naar kijk. Mijn koppigheid had met er echter van verzekerd dit gesprek ook na het afschaffen van de 'maatregelen' niet opnieuw te openen.
De datum kwam dichterbij en ik vertrok.
Alleen.
Naar het prachtige Umbrië.
Ik heb enkele dagen in Assisi en Santa maria degli angeli doorgebracht (geboorteplaats en sterfplaats). Inderdaad veel mooie diensten bijgewoond. Uren in de tombe zitten mediteren. Even wat focus gelegd ook op Clara die in de reismomenten heel aanwezig was. Een balans tussen het mannelijke en vrouwelijke. Wat een andere inzichten brengt ze toch. Wat een zachtheid en kracht.
Wat een mooie historie is het toch ook tussen hen twee. Je voelt de liefde, het wederzijdse begrip.
Ik huurde een auto en ging 2 dagen rond in de dorpjes en kluizenarijen waar zijn leven zich vooral afspeelde. Prachtige plaatsen. Hoog in de bergen. Elk met hun eigen verhalen die ik dan las ter plaatse (ik had thuis al een boekje gekocht met verhalen en leuke weetjes).
Zoveel energie. De gezangen. De oude gebouwen. De natuur. De verhalen.
En dat bracht me direct bij de grote tegenstrijdigheden die ik ook kon zien.
Een basiliek in 2 verdiepen?
Vol met goud, marmer en fresco's?
Vooraan in de kerk enkel mannen en tussen het 'volk' de vrouwen?
Echt !!
In het jaar 2022.
En de tegenstrijdigheden die ik kon voelen!
Ik miste eigenlijk wel mijn kinderen en Jeroen. Kon dat? Voor mij! Ik die nooit iemand miste en altijd lekker gelukkig wou zijn alleen. Een relatie als een praktische aangelegenheid. Of een karmische overrompeling waarvan ik steeds blij was als ik even kon ontsnappen. Kinderen zien als een enorme meerwaarde. En iemand missen om 's avonds de verhalen en gevoelens mee te delen.
Ik mis een gevoel van meerwaarde in onze maatschappij. Een plaats waar we allemaal 's ochtends en 's avonds samen kunnen bidden/mediteren/zingen/...
Vroeger stond de kerk hiervoor in
En ze hebben het niet goed aangepakt
Er zijn zoveel steken laten vallen
Zoveel fouten begaan
Hoe kunnen we dit opnieuw vorm geven? Zonder dat macht en geld een spelbreker worden?
Ik kwam mezelf zeker tegen.
Op aangename en minder aangename manier.
Ik ga hier nog niet teveel over delen
Want het voelt nog te kwetsbaar
Te intiem
Het is nog in proces
Ik ben heel dankbaar
Dat ik dit kan doen
Dat ik mensen heb die me hierin steunen
Dat ik zo warm ben onthaald en dat er iemand wou luisteren naar mij
Zonder druk
Iemand die me aanvaard zoals ik ben
Ik ben heel dankbaar
Dat er in mijn gedachten volledige vrijheid is
Vrijheid om tijd te nemen
Vrijheid om te groeien
Vrijheid om soms eens een fout te maken
Want dat is de betekenis van franciscus voor mij
VRIJHEID
Loslaten van alle moetens, de gehechtheid.
En daar zit dan misschien het antwoord ook
Ik ben vrij om te eten wat ik wil, en me hierbij te voelen zoals ik wil - ik hoef niet gehecht te zijn aan een titel of een subcultuur. Mijn grootste angst is soms: zal ik er iets vegan vinden. Echt! Hoe onze gedachten toch soms een eindje met ons kunnen gaan lopen van wat er nu echt toe doet.
Ik ben vrij om spullen te bezitten, geld te verdienen, in een huis te wonen - ik hoef hier niet gehecht aan te zijn dat het mijn vrijheid belemmerd. Relativeringsvermogen. Als de spullen bezig nemen over mij is het tijd om afscheid te nemen.
Dat is misschien onderdeel van het groeiproces.
Het is niet zwart of wit
Het is gewoon
en het is altijd zoals het nu is.
Misschien volgt nog meer
Misschien ook niet
Ik zet zeker op mijn wishlist: wandelen van la verna naar rome. De franciscanen route. Alleen of niet.
Leuk extra'tje :)
Er wonen blijkbaar veel poezen in en rond de kluizenarijen en kerken van hem. Ze worden er deels verjaagd, deels getolereerd. Ik vind ze fantastisch.
Ik voel me wel heel goed nadien. Nog steeds aan het nagenieten.
Ja soms eens alleen op pad gaan is goed. Niet altijd gemakkelijk. Maar zeker goed!
Al is het maar om te realiseren hoe prachtig ons leven eigenlijk is.
Hoe vol van liefdevolle mensen en dieren.
Bedankt allemaal :)
Comentarios