Op een prachtige woensdag in maart namen we de moedige beslissing van ons huis te verkopen. Veel zekerheid was er nog niet over waar en hoe we dingen gingen aanpakken, maar na 2 jaar twijfelen was de tijd rijp om een beslissing te nemen. De 'man van de immo' kwam met papieren, hij wou dat het snel ging, geen tijd om na te denken, ideaal. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel. Gaf aan dat ik het moeilijk vond aan mijn vriend, waarmee ik dus samen deze grote - wilde - stap plan, maar duidelijk niet in heldere woorden die hij kon begrijpen. Het kwam niet aan. Gezellig ging hij klimmen en iets drinken met vrienden, het kwam effectief op mijn schouders terecht. Misschien goed ook, afsluiten die handel, stromen naar iets nieuws. Maar oh wat een emoties bracht het met zich mee.
Dat kleine, gezellige huisje in Mariakerke was mijn veilige haven de laatste 7 jaar. Er gebeurde veel. Het is de laatste plek waar ik een goede vriendin zag, die de dag erna stierf. Het is de plaats waar mijn zoontje geboren werd. Het is de plek die ik alleen kon betalen na een lange en moeilijke relatie breuk. Het is de plek waar ik ondertussen een leven heb opgebouwd met mijn huidige vriend...
Bijzonder hoe een plaats, een huis, een stel bakstenen zoveel kan betekenen voor een mens. En hoeveel pijn dat ook deed, net dat deed me beseffen dat het nodig is om de volgende stap te zetten. Ik geniet enorm van de zoektocht, van het samenwerken, van het afwerken en het afsluiten.
Verandering is goed en nodig - angsten tonen ons waar pareltjes liggen waar we nog verder mee aan de slag kunnen. Go with the flow.
Comments